Η μέλισσα που εμπνεύει ,που αποτυπώνεται στη γραφή του Νίκου Καζαντζάκη άλλοτε αλληγορικά ,άλλοτε για να περιγράψει την αγωνία της ανθρώπινης ψυχής, άλλοτε σαν εικόνα γεμάτη φως , βουητό, χρώματα και μυρωδιές .
"Σαν την μέλισσα την εργατική και την στείρα , ήμουν κλεισμένος στην καρδιά μου , με τα φτερά μαζεμένα , νηστικός και τρεμάμενος κι οληνυχτίς σφυρηλατούσα με την πιο πολύτιμη μου ουσία τις βασιλικές κούνιες τεράστιες , για να χωρέσουν τον θεϊκό γόνο και τριγύρα τους συγκολλούσα αρίφνητα και ταπεινά κελιά του στείρου λαού. Κι όλο το ανθρώπινο φρασκί φάνταζε σαν το θρυλικό δελφικό ναό του Απόλλωνα , καμωμένος αλάκερο από κερί και φτερούγες.
Κι έτρεμα , για΄τι τα λουλούδια μαραινόνταν κι ο ήλιος γιόμιζε σύννεφα κι ο γάμος αργούσε.
Μα όπως ξαφνικά στην πυρά του μεσημεριού κατεβαίνει απ' το λευκό φλεγόμενο ύψος η βασιλομάνα , με το κοντάρι του έρωτα βυθισμένο ακόμα στην πρόσβαρη κοιλιά , κι οι μέλισσες ορμούν και οσμίζουνται απάνου στο χνουδωτό , σπαραζόμενο κορμί τη σωτηρία."
.............................
"Θυμούμαι όταν σύρθηκα πρώτη φορά στο κατώφλι κι έσκυψα στην αυλή ,στο μικρό περιβόλι : μεσημέρι , όλος ο αέρας βούιζε, μέλισσες πολύ μεγάλες , σαν άγγελοι , πήγαιναν και μιλούσανε στα λουλούδια , και ζάλη με κυρίεψε , γιομάτη βουή , μυρωδιά , φως κάματο."
......................
"Όλος ο κόσμος , μια Τροία που καίγεται για το χατίρι του Ομήρου. Την Ελένη , σαν την βασιλομάνα του μελισσιού , την ακλούθησαν , όταν έπαιζε και πετούσε στο ήλιο , χιλιάδες μνηστήρες . Μα ένας μονάχα , ο θείος Κηφήνας , Ο Ποιητής , την έκαμε δική του στον αιώνα!"
................................
"Στίχε γαμπρέ , χιλιόματε κηφήνα,
που αρπάς και κουβαλάς
μες στου περίσσου του γήλιου φως
τη μέλισσα αρχηγίνα,
η χνουδωτή ζωή η βασιλομάνα
παραπονιάρα βόγκει, κι όλο πείνα
σε ακαρτεράει να τηνε κάμεις μάνα!"
................
"Χιλιοτριαντάφυλλο ο ουρανός , κι οι αγγέλοι
τρυγούν , αργατικοί σα τα μελίσσια ,
της σκοτεινής αθανασίας το μέλι."
...................
"Η σκοτεινή μου χάρηκε λαμπήθρα
σε άγριο γκρεμό ,μια νύχτα στο φεγγάρι,
κατάβαρη να στάζει αργά κερήθρα."
.................................
"Μέθυσε ο νους ,οι κόρφοι ανθούν οι στείροι ,
πια δεν μπορώ να περπατώ , κρεμιούμε
σαν μέλισσα τ΄ανάσκελα στον κλώνο
τον ανθισμένο του θεού και σειούμε!"
Αποσπάσματα από τα βιβλία του Νίκου Καζαντζάκη "Συμπόσιον" και "Τερσίνες"
"Άπλωσα τα χέρια μου και γέμισαν οι φούχκτες μου φεγγάρι ' ένα φεγγάρι πηχτό , γλυκό , σαν μέλι."
Από το βιβλίο ο φτωχούλης του Θεού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου