Το πευκοδάσος του Σελάκανου και ο ιδιαίτερος ρόλος του για την Κριτική Μελισσοκομία. Μαυρουπλάκης Μανόλης Πρόεδρος Μ.Σ Λασιθίου Ομιλία 2ο Παγκρήτιο Συνέδριο.
Αλέξανδρε ξέρεις που δεν συμφωνώ με τον κύριο Μαυρουπλάκη... στο να πάνε πολύ ποιό λίγα μέλίσσια στην σελάκανο.. και εξηγούμε: Η κ.Γούναρη είχε κάνει μιά ερευνα για το πευκόδασος της Ανώπολης εδώ στα Χανιά, είχε πεί λοιπόν ότι παρουσιάζονται πολλά ξεραμένα πεύκα και ο λόγος είναι ένας μύκητας που αναπτύσεται στον φλοιό του πεύκου απο το αμάζευτο μελίτωμα του εργάτη + το Matsococus Josephi... στην Ανώπολη δεν πάνε μελίσσια γιατί φοβούνται μην τους τα κλέψουν οι εκεί μελισσοκόμοι, και έτσι τεράστειες ποσότητες μελιτώματος πάνε στράφι.... και ''δηλητιριάζουν'' τα πεύκα.... δλδ μόνοι μας βγάζουμε τα μάτια μας... το πεύκο έχει τεράστειες δυνατότητες δεν πρέπει να το φοβόμαστε.... δεν είναι θύμος ή φασκομηλιά... σε έχει αφήσει ποτέ παραπονεμένο το πέυκο?
Γιώργο σε ευχαριστώ για τα σχόλια σου όντος το πευκοδάσος έχει μεγάλη μελισσοχωρητικότητα μάλιστα η κ. Γούναρη είχε πει ότι ο εργάτης παράγει τόσο μελίτωμα που πνίγεται μέσα στο ίδιο του το μελίτωμα, δημιουργείται σαν καπνιά πάνω στο μελίτωμα που δυσκολεύει τις μέλισσες να το πάρουν και περνάει μερικές χρονίες και στο μέλι σαν μαύρα στίγματα μέσα στο μέλι που έχω παρατηρήσει κάποιες χρονιές, το ξέπλυμα από την βροχή των πεύκων βοηθάει εδώ.Όσον αφορά τον κύριο Μαυρουπλάκη η πρόταση του για πιο λίγα μελίσσια πιστεύω ότι ήταν καλοπροαίρετη μίλησε για μελίσσια που δεν είναι παραγωγικά και δεν χρειάζεται να πάνε στο πεύκο μίλησε για μια όχι ανεξέλεγκτη κατάσταση στα πευκοδάση εγώ ξέρω ότι όλα έχουν τα όρια τους μια χωρίς όρια και ασυνείδητη χρήση του δάσους από τους μελισσοκόμους αυξάνει τον κίνδυνο π.χ να καεί το δάσος από τα καπνιστήρια να μειωθεί ο ζωτικός του χώρος από δρόμους εκχερσώσεις και από συμφέροντα που δημιουργούνται στην περιοχή , υποβάθμιση του περιβάλλοντος χώρου από άχρηστα αντικείμενα που μπορεί να αφήσουν οι μελισσοκόμοι ,αύξηση των ασθενειών για τις μέλισσες από την μικρές αποστάσεις που δημιουργούνται αναγκαστικά από την μια κυψέλη στην άλλη με αποτέλεσμα να ευνοούν την παραπλάνηση των μελισσών και με συνέπεια διασπορά των ασθενειών. Η φύση έχει σαφώς τα όρια της και δεν μπορούσε σε όλους του βαθμούς να την εκμεταλλευόμαστε ανεξέλεγκτα ακόμα και ο εργάτης μπορεί όπως υποστηρίζουμε οι μελισσοκόμοι να μην ξεραίνει τα πεύκα αλλά δεν πάει να είναι ένα εχθρός του δάσους ο εργάτης μπορεί να παρασιτεί πάνω στο πεύκο και μπορεί να μην θέλει ο ίδιος να το ξεράνει για να μπορεί να έχει τροφή αλλά αν ο αριθμός του εργάτη ξεπεράσει κάποια όρια θα προσπαθήσει για να επιβιώσει ακόμα και να ξεράνει το δέντρο, δεν πρέπει να επεμβαίνουμε και να αλλάζουμε την ισορροπία που με τόσο δικαιοσύνη και σοφία επικρατεί στην φύση. Την έρευνα για το πευκοδάσος την Ανώπολης από την κ. Γούναρη την είχα δημοσιεύσει στη Γαλιφιανή μέλισσα αλλά η κ. Γούναρη έχει κάποια ευαισθησία συ αυτά τα θέματα και με παρακάλεσε να τα κατεβάσω ,κρίμα πιστεύω ,γιατί έχει μια μεστή και επιστημονικά τεκμηριωμένη μελισσοκομική φωνή σπάνια για τα ελληνικά δεδομένα και θα ήταν μια χρυσή ευκαιρία να μπορεί να μιλήσει και σε μελισσοκόμους (που δεν μπορούν να συμμετέχουν σε σεμινάρια και συνέδρια), έστω και με αυτό τον απρόσωπο ίσως τρόπο, του διαδικτύου, αλλά που προσφέρει αμεσότητα και ευκολία.Όσον αφορά το πεύκο δεν με έχει αφήσει παραπονεμένο και όπως λέει και ένας θείος μου που του πάω τις μέλισσες στο πεύκο ότι μόλις κάψουν το πευκοδάσος πρέπει να κάψουμε και τις μέλισσες αμέσως.
2 σχόλια:
Αλέξανδρε ξέρεις που δεν συμφωνώ με τον κύριο Μαυρουπλάκη... στο να πάνε πολύ ποιό λίγα μέλίσσια στην σελάκανο.. και εξηγούμε: Η κ.Γούναρη είχε κάνει μιά ερευνα για το πευκόδασος της Ανώπολης εδώ στα Χανιά, είχε πεί λοιπόν ότι παρουσιάζονται πολλά ξεραμένα πεύκα και ο λόγος είναι ένας μύκητας που αναπτύσεται στον φλοιό του πεύκου απο το αμάζευτο μελίτωμα του εργάτη + το Matsococus Josephi... στην Ανώπολη δεν πάνε μελίσσια γιατί φοβούνται μην τους τα κλέψουν οι εκεί μελισσοκόμοι, και έτσι τεράστειες ποσότητες μελιτώματος πάνε στράφι.... και ''δηλητιριάζουν'' τα πεύκα.... δλδ μόνοι μας βγάζουμε τα μάτια μας... το πεύκο έχει τεράστειες δυνατότητες δεν πρέπει να το φοβόμαστε.... δεν είναι θύμος ή φασκομηλιά... σε έχει αφήσει ποτέ παραπονεμένο το πέυκο?
Γιώργο σε ευχαριστώ για τα σχόλια σου όντος το πευκοδάσος έχει μεγάλη μελισσοχωρητικότητα μάλιστα η κ. Γούναρη είχε πει ότι ο εργάτης παράγει τόσο μελίτωμα που πνίγεται μέσα στο ίδιο του το μελίτωμα, δημιουργείται σαν καπνιά πάνω στο μελίτωμα που δυσκολεύει τις μέλισσες να το πάρουν και περνάει μερικές χρονίες και στο μέλι σαν μαύρα στίγματα μέσα στο μέλι που έχω παρατηρήσει κάποιες χρονιές, το ξέπλυμα από την βροχή των πεύκων βοηθάει εδώ.Όσον αφορά τον κύριο Μαυρουπλάκη η πρόταση του για πιο λίγα μελίσσια πιστεύω ότι ήταν καλοπροαίρετη μίλησε για μελίσσια που δεν είναι παραγωγικά και δεν χρειάζεται να πάνε στο πεύκο μίλησε για μια όχι ανεξέλεγκτη κατάσταση στα πευκοδάση εγώ ξέρω ότι όλα έχουν τα όρια τους μια χωρίς όρια και ασυνείδητη χρήση του δάσους από τους μελισσοκόμους αυξάνει τον κίνδυνο π.χ να καεί το δάσος από τα καπνιστήρια να μειωθεί ο ζωτικός του χώρος από δρόμους εκχερσώσεις και από συμφέροντα που δημιουργούνται στην περιοχή , υποβάθμιση του περιβάλλοντος χώρου από άχρηστα αντικείμενα που μπορεί να αφήσουν οι μελισσοκόμοι ,αύξηση των ασθενειών για τις μέλισσες από την μικρές αποστάσεις που δημιουργούνται αναγκαστικά από την μια κυψέλη στην άλλη με αποτέλεσμα να ευνοούν την παραπλάνηση των μελισσών και με συνέπεια διασπορά των ασθενειών. Η φύση έχει σαφώς τα όρια της και δεν μπορούσε σε όλους του βαθμούς να την εκμεταλλευόμαστε ανεξέλεγκτα ακόμα και ο εργάτης μπορεί όπως υποστηρίζουμε οι μελισσοκόμοι να μην ξεραίνει τα πεύκα αλλά δεν πάει να είναι ένα εχθρός του δάσους ο εργάτης μπορεί να παρασιτεί πάνω στο πεύκο και μπορεί να μην θέλει ο ίδιος να το ξεράνει για να μπορεί να έχει τροφή αλλά αν ο αριθμός του εργάτη ξεπεράσει κάποια όρια θα προσπαθήσει για να επιβιώσει ακόμα και να ξεράνει το δέντρο, δεν πρέπει να επεμβαίνουμε και να αλλάζουμε την ισορροπία που με τόσο δικαιοσύνη και σοφία επικρατεί στην φύση. Την έρευνα για το πευκοδάσος την Ανώπολης από την κ. Γούναρη την είχα δημοσιεύσει στη Γαλιφιανή μέλισσα αλλά η κ. Γούναρη έχει κάποια ευαισθησία συ αυτά τα θέματα και με παρακάλεσε να τα κατεβάσω ,κρίμα πιστεύω ,γιατί έχει μια μεστή και επιστημονικά τεκμηριωμένη μελισσοκομική φωνή σπάνια για τα ελληνικά δεδομένα και θα ήταν μια χρυσή ευκαιρία να μπορεί να μιλήσει και σε μελισσοκόμους (που δεν μπορούν να συμμετέχουν σε σεμινάρια και συνέδρια), έστω και με αυτό τον απρόσωπο ίσως τρόπο, του διαδικτύου, αλλά που προσφέρει αμεσότητα και ευκολία.Όσον αφορά το πεύκο δεν με έχει αφήσει παραπονεμένο και όπως λέει και ένας θείος μου που του πάω τις μέλισσες στο πεύκο ότι μόλις κάψουν το πευκοδάσος πρέπει να κάψουμε και τις μέλισσες αμέσως.
Δημοσίευση σχολίου