Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

Η μέλισσα στο λόγο του Νίκου Καζαντζάκη

Η μέλισσα που εμπνεύει ,που αποτυπώνεται στη γραφή του Νίκου Καζαντζάκη άλλοτε αλληγορικά ,άλλοτε για να περιγράψει την αγωνία της ανθρώπινης ψυχής, άλλοτε σαν εικόνα γεμάτη φως , βουητό, χρώματα και μυρωδιές .
"Σαν την μέλισσα την εργατική και την στείρα , ήμουν κλεισμένος στην καρδιά μου , με τα φτερά μαζεμένα , νηστικός και τρεμάμενος κι οληνυχτίς σφυρηλατούσα με την πιο πολύτιμη μου ουσία τις βασιλικές κούνιες τεράστιες , για να χωρέσουν τον θεϊκό γόνο και τριγύρα τους συγκολλούσα αρίφνητα και ταπεινά κελιά του στείρου λαού. Κι όλο το ανθρώπινο φρασκί φάνταζε σαν το θρυλικό δελφικό ναό του Απόλλωνα , καμωμένος αλάκερο από κερί και φτερούγες.
Κι έτρεμα , για΄τι τα λουλούδια μαραινόνταν κι ο ήλιος γιόμιζε σύννεφα κι ο γάμος αργούσε.
Μα όπως ξαφνικά στην πυρά του μεσημεριού κατεβαίνει απ' το λευκό φλεγόμενο ύψος η βασιλομάνα , με το κοντάρι του έρωτα βυθισμένο ακόμα στην πρόσβαρη κοιλιά , κι οι μέλισσες ορμούν και οσμίζουνται απάνου στο χνουδωτό , σπαραζόμενο κορμί τη σωτηρία."
.............................
"Θυμούμαι όταν σύρθηκα πρώτη φορά στο κατώφλι κι έσκυψα στην αυλή ,στο μικρό περιβόλι : μεσημέρι , όλος ο αέρας βούιζε, μέλισσες πολύ μεγάλες , σαν άγγελοι , πήγαιναν και μιλούσανε στα λουλούδια , και ζάλη με κυρίεψε , γιομάτη βουή , μυρωδιά , φως κάματο."
......................
"Όλος ο κόσμος , μια Τροία που καίγεται για το χατίρι του Ομήρου. Την Ελένη , σαν την βασιλομάνα του μελισσιού , την ακλούθησαν , όταν έπαιζε και πετούσε στο ήλιο , χιλιάδες μνηστήρες . Μα ένας μονάχα , ο θείος Κηφήνας , Ο Ποιητής , την έκαμε δική του στον αιώνα!"
................................
"Στίχε γαμπρέ , χιλιόματε κηφήνα, που αρπάς και κουβαλάς μες στου περίσσου του γήλιου φως τη μέλισσα αρχηγίνα, η χνουδωτή ζωή η βασιλομάνα παραπονιάρα βόγκει, κι όλο πείνα σε ακαρτεράει να τηνε κάμεις μάνα!" ................ "Χιλιοτριαντάφυλλο ο ουρανός , κι οι αγγέλοι τρυγούν , αργατικοί σα τα μελίσσια , της σκοτεινής αθανασίας το μέλι." ................... "Η σκοτεινή μου χάρηκε λαμπήθρα σε άγριο γκρεμό ,μια νύχτα στο φεγγάρι, κατάβαρη να στάζει αργά κερήθρα." ................................. "Μέθυσε ο νους ,οι κόρφοι ανθούν οι στείροι , πια δεν μπορώ να περπατώ , κρεμιούμε σαν μέλισσα τ΄ανάσκελα στον κλώνο τον ανθισμένο του θεού και σειούμε!"
Αποσπάσματα από τα βιβλία του Νίκου Καζαντζάκη "Συμπόσιον" και "Τερσίνες"

"Άπλωσα τα χέρια μου και γέμισαν οι φούχκτες μου φεγγάρι ' ένα φεγγάρι πηχτό , γλυκό , σαν μέλι."


Από το βιβλίο ο φτωχούλης του Θεού

Δεν υπάρχουν σχόλια: