Τρύγος στο Πεύκο

Οι μέλισσες βρίσκονται στη Βιάννο , στο πεύκο, ο καιρός ευνοεί πολύ , γιατί έχει υγρασία το πρωί και πολύ καλό καιρό την υπόλοιπη μέρα και το πεύκο δίνει αρκετά , το κακό είναι ότι το ωψιμοκαλόκαιρο ευνοεί τις σφήκες που έχει αρκετές έξω από τις κυψέλες ,  στην περιοχή μαζεύονται χιλιάδες μέλισσες, αλλά όσοι τις έχουν αρκετό καιρό αναγκάζονται να τις παίρνουν από το πεύκο γιατί έχουν εξασθενήσει αρκετά, μερικοί μελισσοκόμοι που τις είχαν πάρει επειδή δεν έδινε τις ξαναπήγαν.

Ο τρύγος πήγε καλά , σε αυτές τις μέλισσες βέβαια που έχουν αρκετό πλυθησμό

Ένα σημείο που δείχνει την υψηλή μελιτοέκριση είναι το άσπρισμα στο πάνω μέρος των κηρήθρων  

Στην περιοχή έχει ανοίξει και η ακονιζά έτσι στο πεύκο μαζεύουν μαζί με το μέλι  και αρκετή γύρη  για το γόνο του χειμώνα

Μέλισσα στον Ιστό

Η αράχνη δεν είναι έντομο , δεν έχει 6 πόδια όπως τα έντομα αλλά τέσσερα ζευγάρια που ξεφυτρώνουν από το θώρακα, έχει τέσσερα ζευγάρια μάτια , αναπνέει με πνεύμονες , και δεν έχει φτερά. Η κύρια τροφή της είναι τα έντομα όπως και οι μέλισσες. Στο κάτω μέρος της κοιλιάς της υπάρχουν αδένες που εκρίνουν ένα υγρό που μόλις έρθει σε επαφή με τον αέρα δημιουργεί ένα πολύ λεπτό νήμα και με αυτό πλέκει τον ιστό της.

Με το ιστό της αιχμαλωτίζει την λεία της , τη σκοτώνει με ένα δάγκωμα της ενώ ταυτόχρονα χώνει στην πληγή το δηλητήριο. Μετά σκεπάζει με πεπτικά υγρά το θύμα της και αφού τους ρουφήξει το αίμα τους τα τρώει.

Στο δρόμο για το πεύκο

Αυτή την εποχή υπάρχει πολύ γύρη στις μέλισσες ο γόνος είναι περίπου στα 4 πλαίσια.

Αφαίρεσα λοιπόν 2 πλαίσια και πήγα στα 8 πλαίσια , σε όσες μέλισσες είχαν λιγότερο πληθυσμό και το κενό το κάλυψα ,με ένα τελάρο , που από την μία μεριά κάρφωσα ένα κομμάτι ξύλο, ώστε να μειώσω το ζωτικό χώρο της κυψέλης , για να αντιμετωπίσουν καλύτερα τις κρύες νύχτες που έρχονται.

και στο τέλος ένα τελάρο για να κρατάει τα πλαίσια στη θέση τους

και φορτώθηκαν για το πεύκο.

Μινωικές Μέλισσες

Σε απόσταση 500 μέτρων περίπου προς βορρά κοντά στην ακτή ,του μινωικού ανακτόρου των Μαλίων , ανασκάφηκε το 1921 η μεγάλη Παλαιοανακτορική νεκρόπολη , στην περιοχή "Χρυσόλακκος", οι ανασκαφές , έφεραν σε φως , τετραγωνικό οικοδόμημα με ταφικά διαμερίσματα. Ο χώρος χρησίμευε σαν μινωικό νεκροταφείο, αλλά και σαν τόπος λατρείας των νεκρών. Εδώ, ανάμεσα σε άλλα πολύτιμα ευρήματα, ανακαλύφθηκε το υπέροχο χρυσό εξάρτημα περιδέραιου με τις δυο μέλισσες, σύμβολο γονιμότητας ,στην μητριαρχική μινωική Κρήτη του 17 ο αιώνα π.χ, που κοσμεί το Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου.

Αποτελεί ένα κομψότατο δείγμα της μινωικής μεταλλοτεχνίας, δουλεμένο με πολλή λεπτομέρεια και επιδεξιότητα. Το θαυμάσιο χρυσό περίαπτο αποτελείται από δύο μέλισσες σε αντιθετική θέση που συγκρατούν ανάμεσα στα πόδια τους ένα δίσκο, πιθανόν κηρήθρα. Πάνω στα κεφάλια τους μία θήκη από χρυσά σύρματα περικλείει μία μικρή σφαίρα, ίσως σταγόνα μελιού, ενώ απ τα φτερά τους κρέμονται μικροί δίσκοι. Όλες οι προηγμένες τεχνικές της κοσμηματοτεχνίας της εποχής χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του: έκκρουστη τεχνική και εγχάραξη για τη διαμόρφωση των σωμάτων, λεπτότατη κοκκιδωτή στην κηρήθρα και στις λεπτομέρειες του σώματος, συρματερή στο κλουβί της κορυφής.

Οι δυο αυτές μέλισσες που πολλοί τις λένε "ερωτευμένες", αποτελούν τους πιο αξιόπιστους μάρτυρες της σχέσης που είχε ο Κρητικός με τη μέλισσα. Στη εκατοντάπολη Κρήτη όπως την αναφέρει ο Όμηρος και καταπράσινη πριν καταστραφεί από το ηφαίστειο της Σαντορίνης, όπου η Γόρτυνα π.χ ήταν μια πόλη με 150,000 κατοίκους εκείνη την εποχή το μέλι ήταν ένα από τα προϊόντα που μαζί με το κρασί και το λάδι αντάλλασσαν οι μινωίτες με χρυσό και ελεφαντόδοντο και έφτιαχναν αυτά τα αριστουργήματα.

Ένα χρυσό ακόμα κόσμημα βρέθηκε πρόσφατα σε ασύλληπτο τάφο στην αρχαία Ελεύθερνα στο Ρέθυμνο της Κρήτης το κόσμημα αυτό απεικονίζει μια δαιδαλική θεά-μέλισσα. Παρά το μικρό μέγεθός του (ύψος 2-3 εκατοστά) είναι ευδιάκριτη η μορφή της γυναίκας με φενάκη (περούκα), όπως επίσης τα χέρια της-στήμονες, που κρατούν τους μαστούς της, το σώμα της μέλισσας και τα φτερά της στολισμένα με τοσοδούλικα υπέροχα λουλούδια. Όταν το αντιστρέψεις βάζοντας το επάνω κάτω, η θεά εξαφανίζεται και εμφανίζεται ένα ωραιότατο άνθος, ένας κρίνος. Πρόκειται για ένα αντικείμενο αμφίσημο, για έναν «γρύλο», όπως το λένε στην Κρήτη.